Starałam się przekazać tę historię możliwie najdokładniej, opierając się na wspomnieniach osób, z którymi rozmawiałam i pamiętając, że ludzie różnie przeżywają i zapamiętują te same wydarzenia. Chciałam także – na tyle, na ile to było możliwe – weryfikować informacje i doświadczenia z innymi osobami, które mogły się na ich temat wypowiedzieć. Wiadomym jest, że duńskie władze w sprawach porwań zachowują absolutne milczenie. Podczas pracy nad książką przekonałam się jednak jak dalece sięga dyskrecja władz i rozmaitych urzędów, od których nie sposób było uzyskać potwierdzenia bądź zaprzeczenia faktów przedstawianych przez stronę drugą. Władzom zależało, aby o porwaniu Daniela Rye do wiadomości publicznej przedostało się możliwie jak najmniej informacji. Uzasadniano to obawami, że zbyt szczegółowe przedstawianie jego sprawy może uniemożliwić rozwiązywanie podobnych spraw w przyszłości. Innym argumentem była chęć ukrycia przed porywaczami stanowiska Danii wobec porwań. Porywaczom należało powiedzieć jedynie, że państwo duńskie nie wypłaca okupów w nadziei, że to zapobiegnie porwaniom obywateli Danii w przyszłości. Negocjacje prowadzą zatem prywatne firmy zajmujące się bezpieczeństwem opłacane przez rodziny zakładników. Jednocześnie faktem jest, że organizacje typu Państwo Islamskie nie porywają zakładników wyłącznie dla korzyści finansowych, ale często ich główną motywacją są względy ideologiczne i polityczne. Zwłaszcza po tym, jak Dania wstąpiła do międzynarodowej koalicji przeciwko PI w Iraku, bezpieczeństwo obywateli duńskich w wielu krajach regionu znacznie się pogorszyło, bez względu na nieprzejednane stanowisko duńskich władz wobec porwań. Ostatecznie wykupienie Daniela kosztowało tylko nieznacznie mniej niż niektórych jego współwięźniów, których uwolnienie negocjowały rządy ich krajów i za których władze wpłaciły okup. Francja przykładowo zapłaciła dwa i pół miliona euro za każdego ze swoich zakładników – kwotę odpowiadającą osiemnastu milionom siedmiuset tysiącom koron duńskich.